1976 – 1977 Het derde jaar kwam de NRB met iets nieuws; bondscontributie. Een seniorlid moest bovenop zijn clubbedrag nog eens f 21,- (€ 9,53) apart aan de bond overmaken. Aangezien we hier in het zuiden niet echt veel merkten van een bond, hadden veel leden daar problemen mee. Ook landelijk weigerden veel spelers dit bedrag te betalen. Het jaar daarna werd dan ook de verantwoording bij de verenigingen gelegd en werd de bondscontributie een onderdeel van de ledencontributie. Er kwam gelukkig ook weer wat rust in de club. De bestuursmutaties werden minder en er was zowaar alweer onderlinge competitie voor ‘n plaatsje in ‘het eerste’.!

1977 – 1978 In het vierde seizoen gingen we weer met twee seniorenploegen van start.Dit was het meest prettige feit van dit seizoen. Positief was ook dat we voor het eerst een kleine, aparte, groep jeugdleden hadden, welke werden getraind door Peter Kleinekorte en Janus van Griensven. De jaren hiervoor moest je als jeugdlid maar gewoon met de senioren meetrainen. De rest van dit seizoen stond met name in het teken van ‘weg willen’. Ondanks het feit dat we ‘gratis’ mochten spelen op de velden, waren we toch al bezig met het zoeken naar een andere accommodatie. Dit door de voortdurende inmenging van de uitbater, op organisatorisch gebied en het onbreken van een eigen veld. De situatie was namelijk zo dat we de lijnen moesten trekken en palen zetten tijdens het spelen van voetbalwedstrijden. We kregen vlak voor de inmiddels traditioneel geworden Brabantse kampioenschappen onenigheid met de uitbater van de Heidehoeve. Dit escaleerde 2 dagen voor de BK zodanig dat we min of meer werden gechanteerd vwb beschikbaarheid van de velden.We lieten ons uiteraard niet kisten en na letterlijk 2 dagen dag en nacht te hebben gewerkt weken we eenmalig uit naar ‘De Hooikar’ in Gilze. Wrang en tevens opmerkelijk was dat we in ons 2e seizoen diezelfde uitbater hadden benoemd tot Ere-lid. We besloten daar voortaan zorgvuldiger mee om te gaan, maar vonden het wel nodig de toenmalige voorzitter Huub Robroeks te benoemen tot Ere voorzitter.

1978 – 1979 Het vijfde jaar kenmerkte zich als een verloren jaar. We hadden weliswaar van de gemeente Tilburg een veld tot onze beschikking gekregen op de Tatraweg, maar door het meer dan verschrikkelijke weer zag de NRB zich genoodzaakt de competitie te onderbreken. In maart 1979 hadden we slechts de helft van het reguliere programma afgewerkt……. Opvallendste feit was het verlies van het 2e team, met veel nieuwe jongens, dat wel, met maar liefst 0-110 tegen de Grasshoppers uit Beek in Limburg.

1979 – 1980 Seizoen zes was het seizoen van de nieuwe dingen. Voor de eerste keer naar het buitenland, een eendaagstoernooi naar Givet in Frankrijk. We organiseerden voor de eerste keer een jeugdtoernooi. We hadden onze allereerste jeugdinternational, Eric van den Broek. We gingen zelfs voor de eerste keer op trip naar Puteaux, bij Parijs, dit in het kader van jumelage activiteiten van de gemeente Tilburg. We werden, en dat zeker niet voor de eerste keer, weer eens tweede in de competitie, dus dat was lekker vertrouwd.

1980 – 1981 Jaartje zeven was er een waarin we ondanks onze bijna vaste 2e plaats in de competitie, van het 1e team, toch mochten promoveren. We kregen dit omdat we de beste tweede waren, hoe kon ‘t ook anders? Verder introduceerde Jack van Uden het chauffeursvergoedingensysteem, wat tot op de dag van vandaag nog wordt gebruikt. Oh ja, toen we op de Tatraweg onze wedstrijden speelden gingen we ‘s-zondags naar het studenten cafe Theeseus alwaar we onze derde helft vierden. Het gemis aan een eigen home was bij eenieder aanwezig en steeds weer kwamen de gesprekken op het bouwen van een eigen clubhuis. In het clubblad werd maandelijks melding gemaakt van een zogenaamd ‘kantinevirus’.

1981 – 1982 In het achtste seizoen hadden de heren 1 aanvankelijk moeite met het hogere niveau. Grote nederlagen werden er dan ook geleden. We kregen met maar liefst 84-4 klop van de Wasps en met 0-64 van The Hookers. Langzaam maar zeker pasten we ons aan en een keurige middenplaats was het eindresultaat. In dit jaar hielden we onze elfde Algemene Ledenvergadering en tijdens deze vergadering werden de dames geaccepteerd als lid. De emoties liepen hoog op want we waren ‘opgevoed’ met de kreet; ‘van jongen tot man’ en ‘van man tot kerel’. Maar ja, ook hier won de emancipatie het uiteindelijk van de emotie/traditie. Er werd ook nog een kleine ‘nieuwe vrijgezellen’ groep opgericht bestaande uit Maarten Segers en Hans van der Meijs. Gezegd moet worden dat deze club ‘de vette gulp’ genaamd, snel groeide. Onder aanvoering van ‘de vette gulp’ werd ook het kantinevirus onderdrukt, want met ondersteuning van enkele trouwe helpers werd er uit de resten van twee oude directieketen een kantine getoverd. Jack van Uden deed zijn eerste dakklus en Peter Kleinekorte maakte zich onsterfelijk als installateur. We hadden een eigen kantine, oftewel het groene café. De kleedkamers, bij Ons Vios, noemden ze toen trouwens het bruine café.

1982 – 1983 In dit 9e seizoen deden we weer iets nieuws, namelijk een open dag. Het leverde ons prompt de “Stadnieuws Treur-niet Trofee” op. Reden; twee belangstellenden op ‘n hele dag. We zette een, korte, nieuwe traditie in, we speelden tegen de oude teammaten van Carle Champness, namelijk RFC Battersea Ironsides. Ze kwamen met ‘n mannetje of 40 op bezoek en ze (wij hielpen een beetje mee) dronken in dit weekend zo’n 26 fusten bier leeg. HIK! Deze gasten hadden allemaal een klein legertankje op hun rechter bil getatoeëerd. We kregen dat jaar de luxe over een compleet jeugdteam, een damesteam en maar liefst drie seniorenteams in competitie. De eerste inbraakpoging werd genoteerd en we kregen op het einde van dit seizoen een nieuwe goede en ervaren buitenlandse trainer; John Richardson.

1983 – 1984 Dit 10e seizoen gingen we de competitie in met 3 seniorenteams, een damesteam en een jeugdteam wat samen met Breda had ingeschreven. De senioren wonnen eindelijk eens een echte prijs door het zeer sterk bezette toernooi in Uden te winnen. Ons 2e lustrum vierden we natuurlijk uitgebreid met een feest bij het Fust in Goirle. Op 16 maart 1984 gingen we op tegenbezoek aan onze vrienden uit Londen (Battersea Ironside’s) en het oude ballenteam werd opgericht. Ook gingen we voor de eerste keer gezamenlijk naar een toernooi in Brussel, dames en heren. John Richardson introduceerde de clubwedstrijden: wie is er de sterkste, snelste, fitste, beste kicker? etc. Ook kreeg een bestuurslid er de taak ‘PR’ bij. In dit seizoen kregen we er weer twee Ere leden bij, te weten Janus van Griensven en Hans van der Meijs. Hoe je dat kunt worden kun je in deel 6 uit deze historische beschrijving lezen!

1984 – 1985 Het elfde jaar was weer eens een probleemjaar. De oprichting van een oude ballenteam had als vervelende consequentie dat we het derde team uit de competitie moesten halen. Er kwam een nieuw modern bestuur, dat met zich met veel elan stortte op zaken als ‘nieuw club-embleem, nieuw briefpapier, stropdassen etc.”. Onder aanvoering van Janus van Griensven werden deze snode plannen verijdeld. Tradities zijn een goede zaak binnen de rugbysport. Leden moesten we hebben, geen nieuw logo, dus van onze bloemkolen moesten ze afblijven! Een nieuw initiatief was het scholentoernooi. Voor het eerst in de geschiedenis van de club werd een vrouw, Marinel de Zwart, tot penningmeester verkozen. Ook krgen we ons eerste vrouwelijk bestuurslid, Karin de Wijs. Door de, ongetwijfeld, goede bedoeling rond vernieuwing en het feit dat een van de dames onder de vergadering zat te breien, werd dit bestuur ook wel ‘de breiclub’ genoemd!. Opnieuw nodig en verdiend werden er enkele mensen gelauwerd. Peter van Diemen werd voor zijn verdiensten beloond en benoemd tot Ere Voorzitter en Maarten Segers en Harrie Horvers tot ere-Lid.

1985 – 1986 Jaar 12 was er een van ‘n voorzichtige start met ‘n dames-BK. Er deden drie combinatieteams aan mee. En verder een jaar van struggle for life. De NRB introduceerde een nieuwe categorie spelers; de recreanten. Bedoeling was de oude ballen, langer te behouden en mensen die om allerlei redenen niet elke week willen of kunnen sporten, toch te binden. Er gebeurde wat wij als RCT-bestuur al vreesde, diverse jonge spelers, dus onder de 30 jaar, melden zich aan voor deze categorie. Gevolg was problemen met het 2e team en veel, ja heel veel recreanten en/of oude ballen. De PR-mensen en dan vooral de dames, gingen met een bakfiets en folders door de Heuvelstraat en een ‘lijntje lopen’ was ook al heel gewoon tijdens de koopavonden. En ja; er viel verder inderdaad niet veel te beleven dat jaar, volgens het jaarverslag van de secretaris was het een NIET ECHT JAAR!

1986 – 1987 Editie dertien tekende zich door verwoede pogingen tot het in stand houden van ‘t 2e team. Door de slechte trainingsopkomst zag de toenmalige trainer en besturuslid van het 1e uur, Gerard Miltenburg zich genoodzaakt tussentijds te vertrekken. We werden door de gemeente weer op jumelage gestuurd maar in Frankrijk aangekomen wist men van niks en waren we zelfs niet welkom. Bedankt gemeente! We gingen dit seizoen ook weer naar Battersea. We speelden ook onze eerste gecostumeerde en gemengde carnavalswedstrijd. Uitslag; half elf tegen tien over drie. Of was het 32 tegen 32 ?

1987 – 1988 In het veertiende seizoen pleegden we roofbouw op veel eerste teamers die we regelmatig twee keer lieten spelen om het 2e team in stand te kunnen houden. De gemeente kwam met een kadernotitie “nieuw sportbeleid”. De hele Tilburgse sportwereld stond op zijn kop. Voor ons hadden ze een soort indoor variant dwars over een voetbalveld heen. We lieten ons echter niet inpakken en onder de bezielende leiding van Rob Wagemakers sleepten we er een echt veld uit met de juiste afmetingen en dat al na VEERTIEN JAAR! Om met Rob te spreken:”Alle velden zijn geen velden”!

1988 – 1989 Jaartje 15 was de dubbelrol-episode van John Hilt. Hij combineerde de klus van voorzitter en wedstrijdsecretaris. Het eerste team werd weer eens tweede en mocht het jaar daarna door een nieuwe indeling weer een plaatsje hoger acteren. In Brabant worden we al ‘Raymond Poulidor”van het rugby genoemd. Het 2e team wordt op de been gehouden door enkele oude ballen en enkele zeer jeugdigen. Ze speelden in een zogenaamde ‘fixture-poule’ met uitsluitend vriendschappelijke wedstrijden, echter wel door de NRB georganiseerd. Er werd nooit over gesproken, maar haast als vanzelfsprekend kwam niemand op het idee dit 3e enigzins droevige lustrum te vieren. Achteraf bezien een kans en een feest gemist!

1989 – 1990 het 16e seizoen waar de twee Hanzen ieder een Kiwi op zolder hadden. Op trip in Wales kwamen we twee jongens uit Nieuw-Zeeland tegen die wel bij ons wilden komen spelen/wonen/werken. Na ¾ seizoen vertrokken Barry Rosenquest (1e center) en Brendan Cresswell (full-back) weer. Dit omdat geen verblijfsvergunning werd verstrekt. Schrijver dezes weet nog het dagelijkse ontbijt van Brendan; bruin broodje met paprika chips en een blikje cola! De strijd betreffende het veld, zie 14e seizoen, wonnen we en we kregen een eigen veld wat (bijna) aan de afmetingen voldeed. Tweede team werd opgeheven, en het damesteamging ook ter ziele. We hadden nog èèn dame binnen de club, Vera van der Mast die trouw vol bleef houden, dan maar mee spelen met de heren dacht ze.. zei ze… en deed ze!

1990 – 1991 In het 17e seizoen was er een chaos door het ontbreken van een vaste trainer. Good old Cees van Beers greep in en nam na 6 wedstrijden de training weer over. Een open dag in de Reeshof leverde qua belangstelling 1 moeder met kind op. Door verdere en betere voorlichting draaide John Hilt toch vele weken gasttraining bij voetbalclub ‘t Zand, met enkele jongens. Absoluut dieptepunt uit de historie was een nekbreuk van Maurice van den Hout. Maurice was blijvend verlamd en iedereen vroeg zich af hoe het nu verder moest met zowel Maurice als de club. We hadden bijna geen jeugd meer en nog maar, maar ook alweer, een handjevol dames.

1991 – 1992 (18e jaar). Jan van den Hout ging de senioren trainen en deed dit vol enthousiasme. Toch wist hij de ervaren en oudere selectie niet meer op gang te krijgen wat uiteindelijk resulteerde in de eerste degradatie van de club. Dat we door allerlei herindelingen regelmatig een andere klasse- of poulenaam kregen, waren we gewend, maar degraderen, NEE!. Derhalve besloten we dat te vieren met een heus degradatiefeest. Toch kroop de rest van de club dit seizoen een beetje uit het dal. Bennie van Rijsewijk stortte zich helemaal op de jeugd en dit resulteerde in een groep mini’s. We hadden ook weer tien damesleden, zelfs de oude ballen speelden hun wedstrijdjes. Maurice was keihard aan het knokken om tenminste in een rolstoel te kunnen functioneren.

1992 – 1993 Het 19e jaar van ons bestaan was er een van veranderingen en van bekends. Zo werden we weer eens tweede in de competitie en waren er maar liefst 20 damesleden en een compleet team 11 t/m 14 jaar. De dames gingen voor hun uitwedstrijd naar Groningen zelfs twee dagen op pad en maakten er een minitripje van. Maurice viel op door positivisme en richtte een rolstoeltak op. het zogenaamde quad-rugby. Maurice bleef de rugbysport promoten en wou er geen verkeerd woord over horen.

1993 – 1994 20e seizoen cq 4e lustrum. We organiseerden een schooltoernooi waar geen enkele reactie op kwam. We onderhandelden eindeloos met de gemeente over nieuwe kleedkamers want dat was een zootje. De jeugd werd samen met Zeeland kampioen van Nederland. Over dit seizoen zijn verder nog weinig gegevens bekend. Ook nu zag men blijkbaar de noodzaak van een lustrumfeest niet in. Hoest mogelijk?!

1994 – 1995 (21e) sportief gezien deed vooral de jeugd het goed. In combinatie met team Zeeland, bestaande uit spelers van Oemoemenoe en Tovaal, werden ze opnieuw kampioen van Nederland. Verder werd het seizoen bestuurlijk beheerst door het opnieuw toegeslagen, nieuwe kantinevirus. Prijsvragen werden uitgeschreven voor ideeën en het plan was een kantine met kleedkamers te bouwen op de plaats waar de oude keet stond. Opmerkelijkste wapenfeit was dat RCT eindelijk ‘n keer het eigen toernooi won en zich Brabants kampioen mocht noemen. Het was weer lang gelden maar daarom niet minder verdiend: John Hiilt werd door de ALV benoemd tot Ere Voorzitter, de 3e totaal in onze historie.

1995 – 1996 Het 22e seizoen stond ook in het teken van verandering. Door de zoveelste herindeling van sportvelden was er ruimtegebrek aan de Tatraweg. Rugby Club Tilburg verklaarde zich bereid, onder voorwaarden,vrijwillig te verhuizen. Zo gebeurde het dat we naar de Bredaseweg gingen, om bezit te nemen van enkele vooroorlogse houten schuurtjes. Dit werden voorlopig onze kantine en kleedkamers. Voor onze deur lag een tennisbaan, dat was wennen. Diverse oude ballen, zoals Jack van Uden, Peter van Diemen, Jacques Schuurkes, Maarten Segers, Peter Kleinekorte, Hans van der Meijs, namen het voortouw te komen tot oprichting van ‘Stichting Accommodatie Verbetering Rugby Club Tilburg’.(doelstelling moge duidelijk zijn). Samen met de stichting gingen de oude ballen aan de gang met plannen hoe, wat, waar en waarom en vooral, hoe komen we aan GELD! Opvallend dat jaar was dat we een voorzitter kregen zonder rugby achtergrond. ‘Pa’ Frans Naalden nam de hamer over en sprak vrolijk over elftallen en dergelijke. Toch zou blijken dat een en ander verfrissend werkte.

1996 – 1997 Numero 23; Peter Kleinekorte en Hans van der Meijs werkten zich het apelazerus en de ruwbouw van de kantine en een flink stuk afwerking was klaar. We vierden al voorzichtig het eerste feestje en de oude keten werden tijdens een “sloopfeest” vakkundig ontmanteld. Ook gingen we dat jaar op stap naar Dusseldorf, zwommen in baden die niet bestonden en keken langdurig naar vissen, kortom de ZOO TRIP. Mochten er nog RCT-ers zijn die meer spannende anekdotes van dit seizoen weten dan horen we het graag. Schrijver dezes kan het zich in elk geval niet meer herinneren en heeft weinig op schrift bijgehouden dat seizoen.

1997 – 1998 (24) In dit seizoen werd de zomerstop benut voor de afwerking van onze nieuwe accommodatie. We startten dit nieuwe seizoen met de officiële opening door de kersverse burgemeester van Tilburg de heer Johan Stekelenburg. Deel 1 van het beleidsplan was verwezenlijkt; een fatsoenlijke accommodatie. Nu gingen we werken aan meer kader, meer leden en een grotere naams-bekendheid. Zeer verdiend en veel te lang vergeten: ook Peter Kleinekorte werd benoemd tot Ere Lid.

1989 – 1999 Jaargang 25. Het was raar te beseffen dat we in ons vijfentwintigste seizoen zaren, maar dat het feest gevierd werd bij de aanvang van seizoen 26. Maar ja, de oprichtingsdatum was en is nou eenmaal 14-08-1974, dus vier je het 5e lustrum in het seizoen 1999/2000. Wel waren we dat seizoen met de oude ballen te gast bij The Dukes die ook hun 25 jarig bestaan vierden. Zij waren wat eerder met officieel oprichten en nodigden ons uit, omdat hun eerste echte wedstrijd tegen ons was. Zie seizoen 1974-1975. Was trouwens ook de eerste wedstrijd van Tilburg toendertijd. De dames draaiden goed mee in hun competitie, nogal altijd in combinatie met Breda. De heren van het eerste team stonden steevast bij de topdrie in hun poule en voor het eerst in onze historie hadden we een eigen coltsteam. Dit team plaatste zich bij de beste vier van Nederland. De oude ballen waren niet meer te tellen, zoveel als we er hadden. Wel hielden we een buitengewone algemene leden vergadering omdat met name de ledenaanwas bij de jongere jeugd stagneerde en we hadden meer kader nodig. Tilburg haalde het Brabantse dagblad met zeer positieve reacties op onze Internet Site.

1999 – 2000 26e aflevering. Dus vet feest gevierd dit seizoen! Een mooie grote feesttent, veel oudgedienden op bezoek, kortom een geslaagd feest. Tilburg speelde zowel met de colts al de dames in een combinatieteam in de competitie. Toch werd het geen makkelijk jaar. De senioren hadden veel blessures en ook de colts hadden wat afvallers. Jan van den Hout, trainer van de senioren, wist heel goed dat blessures altijd kunnen voorkomen, maar ergerde zich aan de belabberde mentaliteit van (te) veel leden. Hij besloot dan ook om er mee te stoppen en dat net voor de allereerste competitiewedstrijd. Ook bij de colts was iets dergelijks gaande. Gevolg was dat ‘good-old’ Hans van der Meijs de gecombineerde colts-seniortrainingen weer (moest) gaan leiden. Hans coachtte op zondag de senioren en Peter Kleinekorte het combi-coltsteam. Zowel colts als senioren speedlen erg vaak met te weinig mensen op zondag. Bij de dames luktte het allemaal nog redelijk, opkomst en prestaties stemden tot tevredenheid. Ook de jongste jeugd was in opkomst. Probleem was echter de opvolging na de colts. Ook waren er tal van leuke activiteiten, waarvan de comedy night het meest in het oog sprong. Uiteraard werd er weer gedart en een familie-mosseltoernooi gehouden. Samenvattend; een zwaar seizoen waarbij vooral werd getracht het hoofd boven water te houden en te bouwen aan het volgende seizoen.

2000 – 2001 (27e) Door het ‘doorstromen’ van diverse colts startte Tilburg sedert jaren weer eens met een 2e team. We deden dat in samenwerking met onze vrienden van de studenten rugbyclub Tarantula. Enkele laatste jaars colts haddeen dispensatie voor de senioren en een 1e jaar colts voor de junioren. Derhalve dit jaar geen coltsteam. We hadden wel enkele junioren die samen met Oysters speelen en de mini’s en cubs spelen zelfstandig in een eigen team. Er werden warempel zelfs turven gesignaleerd. Bij de jeugd dus ook een stijgende lijn. Onze dames warejn genoodzaakt een andere partner te zoeken en speelden dat jaar samen met de Maastrichtse Margrieten, aangevuld met een dame uit Den Bosch en twee uit Breda.Terugblikkend op het jaar kunnen we alleen maar tevreden zijn. Het 2e team speelde nagenoeg alle wedstrijden met een compleet team en eindigde op een verdienstelijke 4e plaats. De jeugd bleef groeien met als hoogtepunt een nationaal kampioenschap bij de cubs. Het 1e team was het hele jaar in felle concurentie met Breda om het kampioenschap. Een zwakke seizoenstart wisten onze vaandeldragers te compenseren door twee keer van Breda te winnen. In de einduitslag stond Tilburg royaal bovenaan op doelsaldo en onderling resultaat. De reglementen gaven echter aan dat een beslissingswedstrijd noodzakelijk was. Na onderlinge loting werd de wedstrijd in Breda gespeeld. De on zeer grote getale opgekomen supporters zagen Tilburg jammer genoeg met 0-5 verliezen. Door een herindeling kwam er echter een plaatsje vrij in de 2e klasse en de NRB verzocht Tilburg hierin plaats te nemen. Vanzelfsprekend werd deze kans met beide handen aangegrepen. In dit seizoen werden de zeer gewaardeerde leden Gaston van Gestel en Maurice van den Hout benoemd tot Lid Van Verdienste.

2001 – 2002 Jaargang 28. De heren senioren van het 1e team begonnen boven verwachting aan de nieuwe competitie. Vier vaste waarden waren langdurig en vermoedelijk zelfs voor het hele seizoen uitgeschakeld. Toch werden de eerste vier wedstrijden op rij gewonnen. Toen sloeg het noodlot toe. Spelers gingen op vakantie, nog meer blessures en de reguliere competitie moest worden afgemaakt met steeds maar 8 of 9 man van de eigenlijke selectie. Hierdoor moesten nieuwe jonge jongens doorschuiven en kwam ook het 2e team in de problemen. Toch alles uitgespeeld maar heel erg veel verloren. Tilburg probeerde de zaken weer op de rails te krijgen en gokte op de nacompetitie. Van de laatste zes clubs moesten er drie degraderen. De selectie was inmiddels weer op sterkte zoals tijdens de start. Niet volledig dus maar weer zeer acceptabel. Alles werd in het werk gesteld voor handhaving in de 2e klasse. Uiteindelijk handhaavden we ons makkelijk. Het 2e team eindigde op de 4e plaats in de 4e klasse. Voor een beginnend team zeker geen slecht resultaat. Onze dames speelden weer in een combinatieteam TBSM genaamd. De letters staan voor Tilburg, Breda, ‘s-Hertogenbosch en Maastricht. Diverse malen bewezen ze uit het goede hout gesneden te zijn en telkens als er weer eens een trainingsdag was waar alle dames aanwezig waren, werden de resultaten onmiddellijk zichtbaar. Wellicht was dit de grootste handicap van het team. Onze oude ballen maakten een zwaar seizoen door. Niemand wilde echt de kar trekken en als er iets werd georganiseerd ging het om een of andere reden niet door. Positiefste van dit seizoen was toch weer de toename van jeugd. De cubs en colts waren nog gering in aantal maar vooral de jongere leeftijdsgroepen deden het prima.

2002 – 2003 het 29e uit onze historie. Om maar weer met de heren senioren te beginnen: we mochten redelijk tevreden zijn. Het jonge team stond lang bovenaan maar tegen de Hookers en Tovaal werd telkens verloren. We waren steeds iets te licht, vaak ook letterlijk. Het doel werd verlegd naar de derde plaats en dat doel werd stevig behaald. Het 2e team behaalde eveneens een derde plaats en dat kwam mede doordat regelmatig enkele, nog wel fanatieke, oude ballen het team versterkten.Het oude ballen team speelde nauwelijks en velen werden misschien gewoon te oud en/of niet fit genoeg meer. Het jaarlijkse Open Brabantse kampioenschap werd gewonen door Rush uit Schagen. Het dames team speelde weer samen met Breda en nu ook Grashoppers wat tot de afkorting TBG leidde. Het was jammer dat er landelijk zo weinig dames rugby speelden en dat in een studentenstad als Tilburg niet meer rugbyende vrouwen te vinden waren. De jeugd handhaafde zich op hetzelfde niveau qua ledenaantal. Er moest toch nog worden geclusterd, nu met Oisterwijk. De colts waren wederom een zorgenkind en ook junioren hadden we te weinig. In de eindfase was zelfs nog een combinatie met Rotterdam noodzakelijk om te overleven. Mini’s, turven en vooral cubs deden het goed. Na een 2e plaats in de zuidelijke poule wisten ze door winst op koploper in Noord een finalewedstrijd af te dwingen in Amsterdam. Deze werd helaas verloren maar een landelijke 2e plaats is iets om trots op te zijn. En dan nog tot slot; de traditionele jong – oud eindigde voor het eerst in onze historie in een gelijkspel: 33 – 33.

2003 – 2004 het 30e rugbyseizoen. Op 14 augustus 2004 bestonden we officieel 30 jaar en je viert dat dan, zoals eerder gememoreerd, in het volgende (31e) seizoen. Omdat de eerste trainingen destijds in april 1974 waren, passeerden enkelen onder ons dit seizoen al de mijlpaal van dertig jaar. Al met al was het een eigenaardig seizoen. De heren senioren begonnen met de rare constructie van 2 verschillende trainers, een op woensdag en een op vrijdag en zonder coach. Gevolg was dat er geen enkele lijn meer in het spel zat en halverwege de competitie was degradatie zeer wel mogelijk. Gelukkig beseften de dragende spelers dat het zo niet verder kon en werd de 2e helft een geweldige inhaalrace gestart. Jammer was wel, dat toen duidelijk werd dat we ons konden handhaven, we weer wat inkakten, anders waren we weer “gewoon” derde geeindigd. De trainingsopkomst was gedurende het gehele jaar voor de meesten onvoldoende. Pluspunt voor de senioren was dat met name in de 2e competitiehelft het 2e team steeds compleet was, dit met dank aan de jonge honden. Dit jaar hadden we een Chrysal moederdagtoernooi waar Pitbulls weer als Open Brabants kampioen uit te voorschijn kwam. Oud – Jong was een mooie pot rugby waarbij het verrassend was, dat jong sterker was in de scrums en niet verrassend dat ze toch rugbyervaring tekort kwamen om oud serieus te bedreigen. Ondanks toch weer een matige seizoensstart, bejven onze dames enthousiast. Het streven bleef natuurlijk een eigen team, meer leden en meestrijden in poule A ipv B. De dames hadden tijdens de heren-BK, een ten’s wedtrijd tegen de dames van Shape, die een weekendje op bezoek waren. Al met al zeer geslaagd. De dames werden door maar liefst drie verschillende trainers getraind en het coachen gebeurde ofwel niet, of door teveel mensen. De dames hadden al met al, de langste competite van rugbyend Nederland en daarbij ging men ook nog op trip, naar Dendermonde, toernooi Keulen en Ameland. Voorwaar een druk seizoen achter de rug.

En dan onze jeugd; onder de bezielende leiding van Henk vd Vondervoort kwam er nieuw elan binnen de jeugdafdeling. Henk legde prioriteit bij delegeren, betrokkenheid van de ouders en een sterk en ruim kader. Dit alles resulteerde in een toename van het aantal jeugdleden van 45 naar 70 stuks.

2004 – 2005 seizoen 31. Het seizoen begon natuurlijk met een spetterend feest want lustrums dienen gevierd te worden! Tevens werd van de gelegenheid gebruik gemaakt een serie jubilarissen te huldigen. Inmiddel waren er al 20 mensen die 25 jaar en 6 die 30 jaar lid waren. Dit zei natuurlijk wel iets over de sfeer binnen de club. Om maar weer met het eerste seniorenteam te beginnen; “niet denderend”. Trevor Ross ging dit jaar beide trainingsavonden aan de gang met de selectie en ook op zondagen was hij er bij. Daar lag het dus niet aan. Feit was wel dat door blessures en andere oorzaken er diverse dragende spelers afvielen of slechts sporadisch beschikbaar waren. Dit zou dus DE kans voor de jonge honden zijn, zou je denken maar dat viel tegen. De trainingsopkomst was met namen de 2e seizoenshelft onder de maat en dat mochten de leden zichzelf gerust aanrekenen. Rugby beoefen je niet met je mond aan de bar of bij je collega’s maar gewoon op het veld. Het eerste team eindigde op een kleurloze middenpositie in de 2e klasse Zuid. Het 2e team had de pech in de kleinste competitie van Nederland te moeten spelen namelijk de 4e klasse A. Met slechts 5 teams waarvan er ook nog eens twee niet of nauwelijks mensen op de been konden brengen, was het een zeer povere competitie waar qua opzet zeker iets aan zal moeten veranderen. De eindstand op de 2e plaats was aardig maar wat moest je er mee? De dames haalden helaas net hun doel niet, namelijk bij de bovenste zes eindigen na de eerste helft van de competitie. Op doelsaldo verloor men dit van DIOK, die ze overigens eerder in een rechtstreeks duel hadden verslagen. Nee, het was dat ze teveel punten tegen kregen tegen de topteams, oorzaak bekend. Doel twee werd derhalve het veroveren van de plate in de B-poule en daarin slaagden ze met verve. Ongeslagen en met het maxiaal behaalbaar aantal punten werden ze daarin de winnaressen. Proficiat dames!

Jong – Oud bij de heren werd gewonnen door Jong met maar liefst 52-12.

De oude ballen speelden slechts enkele wedstrijden, eigenlijk te weinig maar de vraag was ook wel of ze veel meer wilden? De Brabantse kampioenschappen kende haar dieptepunt uit de historie. Door het verzeten van de datum, terug naar de oorspronkelijke, bleven er slechts 5 deelnemers over waarvan er ook nog maar 2 opkwamen dagen. Ook hier dienden we ons te bezinnen van “hoe nu verder”! (waar hebben we dat meer gehoord) De feestcie had dit jaar enkele leuke activiteiten, naast de traditionele items als dart- en mosseltoernooi, nieuwjaarsreceptie en einde seizoensfeest, was er dauwtrappen een bierproefavond en een apreski-flugel gebeuren. Natuurlijk sluiten we dit jaar-overzicht af met de jeugd. Opnieuw hulde aan Henk onze “directeur jeugdzaken” maar natuurlijk ook aan zijn zeer uitgebreide kader, de vele ouders die ondersteunend bezig waren en ook de jeugdleden zelf. In een seizoen is er altijd wat verloop en even hadden we inderdaad de beoogde 100 leden maar uiteindelijk stopte de teller op 88, toch een absoluut clubrecord.

2005 – 2006 seizoen 32. Een seizoen wat achteraf als zeer geslaagd kan worden genoemd met slechts een klein minpuntje en dat is de trainingsopkomst van de heren senioren, of beter gezegd het niet of nauwelijks opkomen en dan met name gedurende het 2e half jaar. Gelukkig waren er enkele postieve uitzonderingen die het schip drijvende hielden. Wat zeker niet onvermeld mag blijven is het kampioensschap van ‘ons twidde’. Onder de bezielende leiding van “The Finch” werd er elke week een team bij elkaar gesprokkeld. Hulde en dank ook aan de colts die regelmatig twee wedstrijden speelden en dat zonder morren deden, ja natuurlijk, rugby is toch leuk! De dames wisten zich te plaatsen voor de play-offs en misten de halve finale op een haar, maar eindigden toch landelijk op een keurige 5e plaats. En dan de jeugd, het aantal aanmeldingen was enorm en we overschreden zelfs even de 120 leden. Op het einde van het seizoen eindigden we op 110 jeugdleden, voorwaar een prestatie van formaat. Op bestuurlijk vlak werd Frans Naalden, jawel, onze oud voorzitter, bereid gevonden weer zitting in het bestuur te nemen en de belangrijke taak sponsoring van Monique S’oe over te nemen. We zijn Monique zeer erkentelijk voor haar inzet en positivisme al die jaren. De jaarlijkse Oud – Jong bij de heren werd door jong gewonnen en bij de dames door oud.

2006 – 2007 33e seizoen Een seizoen waar vooral de senioren het zwaar hadden. Vier vaste driekwarters zijn gestopt en vier andere zijn gedurende het gehele jaar geblesseerd geweest. Gevolg was dat we constant bezig zijn geweest met spoedcursussen driekwart spelen aan voorwaartsen. Het eerste team ging regelmatig met slechts 15 spelers op pad en het tweede team zag zich halverwege de competitie genoodzaakt terug te trekken. Dankij de komst van enkele KMA-ers konden we met het eerste team in ieder geval de competitie uitspelen. Logische gevolg van al dit leed is dan ook de degradatie van ons eerste seniorenteam. Bij de dames werden de teams dit jaar voor het eerst in een eerste en tweede klasse verdeeld, dit op basis van de uitslag vorig seizoen. Onze dames wisten zich goed te handhaven al blijft steeds de indruk hangen dat het eigenlijk wat beter had gekund. De jeugd telde dit jaar meer mutaties dan andere jaren, het aantal leden bleef in zijn totaal echter stabiel. Bij de Brabantse kampioenschappen wisten zowel de heren als dames de titel te pakken, een prima prestatie. Het einde seizoensfeest was met onder andere Anton Live en disco Onno een groot succes.

Seizoen 2007-2008, 34e seizoen De heren waren gedegradeerd maar vol goede moed direct weer terug te keren naar de 2e klasse. Praktisch alle wedstrijden werden (te) gemakkelijk gewonnen, waardoor het moeilijk is kritisch te blijven. Ironisch genoeg was het juist Breda die ons op deze tekortkoming wees en dus niet wij maar Breda promoveerde terug naar de tweede klasse. De dames draaiden een voortreffelijk seizoen en dat resulteerde in een mooie finalepot in Amsterdam, welke, helaas, terecht werd verloren. Het was weer lang geleden dat we met twee bussen naar een wedstrijd konden gaan kijken. De jeugd bleef constant in aantal, verontrustend is het gebrek aan rugbycultuur en discipline. Dit zal ongetwijfeld te maken hebben met de huidige “hop-cultuur” vwb keuze van sport. Puntje van aandacht komend seizoen! In mei organiseerden we het Scotfest, gekoppeld aan een TBM-toernooi. Daarna hadden we de Open Brabantse kampioenschappen Tens, vervolgens voorronden van het Dames-EK en tot slot het Einde seizoensfeest met de traditionele wedstrijden. Tevens werd dit seizoen de accommodatie uitgebreid met een materiaalhok, de luifel van de keuken overkapt, keuken en rest gerenoveerd. De gemeente zorgde ervoor dat het parkeerterrein werd vergroot, er een volwaardig 2e veld bijkwam, verlichting werd aangepast, kortom we zijn er klaar voor!.